به نقل از «ایسکانیوز»

ایجاد توهم در خواب موش‌ها با استفاده از لیزر

تاریخ انتشار: ۴ مرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۵۴۲۹۰۷

به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، توهم و هذیان احساس بسیار عجیب و غریب و نادری است. اگر اسکیزوفرنی یا اختلال عصبی ندارید یا برخی داروهای روانگردان مصرف نکرده‌اید، بعید است که شما توهم داشته باشید. اکنون این سوال مطرح می‌شود که چرا برخی اوقات دچار توهم یا کابوس در خواب می‌شویم.

محققان دانشگاه استنفورد راهی پیدا کرده‌اند که بدون استفاده از LSD یا قارچ موش‌ها در خواب دچار توهم شوند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اِل‌اِس‌دی (LSD) با نام شیمیایی لایزرژیک اسید دی اتیل آمید (به انگلیسی: Lysergic acid diethylamide) که در فرهنگ عامه با نام اسید نیز شناخته می‌شود، معروف‌ترین سایکواکتیو در دسته روان‌گردان‌ها است.

واژه LSD نخستین بار از کلمه آلمانی Lysergsäure diethylamid برگرفته شده است. در این مطالعه که در مجله Science منتشر شده، دانشمندان روی کورتکس بینایی تمرکز کردند. هم در موش هم در انسان، در این بخش از مغز، اطلاعات دریافتی از شبکیه، پردازش می‌شود.

نخست، آنها دو ژن را به نورون‌های کورتکس بینایی موش اضافه کردند. یکی از این ژن‌ها برای فعال کردن نورون با کمک یک لیزر مادون قرمز استفاده می‌شود. ژن دیگر دوباره پروتئین‌ها را رمزگذاری می‌کند و باعث می‌شود نورون‌های فعال به رنگ سبز بدرخشند.

پس از آن، دانشمندان با برداشتن قسمتی از جمجمه هر موش که بالای کورتکس بینایی قرار دارد یک پنجره برای دیدن مغز حیوان باز کردند.

پس از این مرحله، دانشمندان با استفاده از نشانگرهایی که علائم خاصی را به رنگ سیاه بر روی یک صفحه سفید را به صورت عمودی و افقی رسم می کرد توانستند تصاویری از مغز موش‌ها را ببینند. به این ترتیب مشخص شد که کدام یک از نورون‌های مغز به نوار افقی و کدامیک از نورون‌ها به نوار عمودی واکنش نشان می‌دهند.

نمودار عمودی هنگام نوشیدن آب رسم می‌شود

مشخص شد هنگامی که موش از لوله آب می‌نوشد نمودار عمودی رسم می‌شود و نمودار افقی ترسیم نمی‌شود. بخش هیجان انگیز این تحقیق اکنون شروع شده بود. دانشمندان کنتراست بین میله‌های سیاه و پس زمینه سفید را کاهش دادند، و موش برای پیش‌بینی زمان نوشیدن آب به مشکل برخورد.

در این هنگام، تیم یک هولوگرام را بر روی پنجره‌ای که در مغز موش باز کرده بودند، جاسازی کرد. برای انجام این کار، آنها از یک دستگاه استفاده می‌کنند تا دقیقا مشخص کنند که کدامیک از نورون‌ها حساس به نور هستند. پس از آن با استفاده از کنتراست نور توانستند مشخص کنند که موش به کدامیک از نمودارهای عمودی یا افقی نگاه می‌کند. همزمان دانشمندان با نشان دادن نمودارها نورونها را تحت تاثیر قرار دادند.

در انتها دانشمندان نمودارها را حذف کردند و مشاهده کردند با تحریک نورون‌هایی که به میله‌های عمودی حساس هستند موش آب می‌نوشد و با تحریک نورون‌هایی که به میله‌های افقی حساس هستند موش آب نمی‌نوشد.

به عبارت دیگر با نشان دادن چوب جادویی به موش‌ها آنها را دچار توهم می‌کنند. یکی از عجیب‌ترین بخش‌های مطالعه این بود که برای دچار توهم شدن موش، فقط 20 نورون کافی بود. کارل دایسروت، پژوهشگر دانشگاه استنفورد گفت: «مغز موش‌ها شامل میلیون‌ها نورون می‌شود در حالیکه مغز انسان میلیاردها نورون دارد. اگر فقط 20 نورون قادر به ایجاد ادراک باشند، چرا با وجود فعالیت مداوم ذهنی دچار توهم در خواب نمی شویم؟ مطالعه ما نشان می‌دهد که کورتکس پستانداران به تحریکات بی مورد پاسخ نمی‌دهند و بدین ترتیب اکثر ما در خواب دچار توهمات بی‌مورد نمی‌شویم.»

انتهای پیام/

289 / 320 کورتکس نورون

منبع: ایسکانیوز

کلیدواژه: کورتکس نورون

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iscanews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسکانیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۵۴۲۹۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان یک «خطای فنی» در لبه کیهان کشف کردند

نظریه معروف اینشتین برای ۱۰۰ سال ستون اصلی فیزیک مدرن بوده و به توضیح چگونگی عملکرد گرانش در زمین و خارج از فضا کمک کرده است. علاوه بر این، مطالعات بی‌شماری در طول سال‌ها صحت این نظریه را ثابت کرده‌اند و تأیید می‌کنند که گرانش بر سه بُعد فیزیکی ما و همچنین بر بُعد چهارم زمان تأثیر می‌گذارد اما به نظر می‌رسد این نظریه در مقیاس‌های بزرگ‌تر با مشکلی جزئی همراه است.

به گزارش ایسنا، رابین ون(Robin Wen)، نویسنده اصلی این پروژه و یکی از فارغ‌التحصیلان ریاضی فیزیک واترلو، در یک مقاله دانشگاهی توضیح می‌دهد: این مدل گرانش برای همه چیز از نظریه‌پردازی مه‌بانگ گرفته تا عکاسی از سیاه‌چاله‌ها ضروری بوده است.

به نقل از اس‌اف، اما وقتی سعی می‌کنیم گرانش را در مقیاس کیهانی، در مقیاس خوشه‌های کهکشانی و فراتر از آن درک کنیم، با پیش‌بینی‌های نسبیت عام به ناسازگاری‌های ظاهری بر می‌خوریم. تقریبا انگار گرانش کاملا با نظریه اینشتین مطابقت ندارد. ما این ناهماهنگی را یک «خطای فنی کیهانی» می‌نامیم. گرانش در مواجهه با فواصل میلیاردها سال نوری حدود یک درصد ضعیف‌تر می‌شود.

این مطالعه که در مجله کیهان شناسی و فیزیک اختر ذرات منتشر شد، این احتمال را بررسی کرد که قدرت گرانش حاکم بر کل جهان(ثابت گرانشی کیهانی) کمی متفاوت از ثابت گرانشی نیوتن است که گرانش را در مقیاس‌های کوچکتر، مانند مدار سیارات اطراف خورشید را کنترل می‌کند.

نیایش افشردی، استاد اخترفیزیک در دانشگاه واترلو می‌گوید: تقریبا یک قرن پیش، ستاره‌شناسان کشف کردند که جهان ما در حال انبساط است.

هر چه کهکشان‌ها دورتر باشند، سریع‌تر حرکت می‌کنند، تا جایی که به نظر می‌رسد تقریبا با سرعت نور حرکت می‌کنند و این حداکثر سرعتی است که نظریه اینشتین اجازه می‌دهد. یافته‌های ما نشان می‌دهد که در همان مقیاس‌ها، نظریه اینشتین نیز ممکن است ناکافی باشد.

بنابراین، چرا دانشمندان چنین ایده‌ای را برای اصلاح نظریه انقلابی اینشتین در نظر می‌گیرند؟ به نظر می‌رسد برخی از نظریه‌های گرانش کوانتومی جایگزین مانند گرانش هوراوا-لیفشیتز به طور طبیعی چنین نقص کیهانی را بین مقیاس‌های بزرگ و کوچک پیش‌بینی می‌کنند. مطالعه جدید یک راه ساده برای پیاده‌سازی این اثر مانند یک پاورقی به مدل استاندارد کیهان شناسی ارائه می‌دهد.

ون و همکارانش یک پارامتر جدید به نام Omega_g معرفی کردند که تفاوت بین ثابت‌های گرانشی کیهانی و نیوتنی را اندازه می‌گیرد. آنها دریافتند که مشاهدات فعلی از ماهواره پلانک که تابش پس‌زمینه مایکروویو کیهانی را اندازه‌گیری می‌کند، مقدار Omega_g را در حدود منفی ۰.۰۱ یا حدود یک درصد تفاوت در قدرت گرانش در مقیاس‌های کیهانی در مقایسه با مقیاس‌های محلی نشان می‌دهد.

یک Omega_g منفی منجر به گرانش کمی ضعیف‌تر می‌شود و باعث انبساط کیهان در بزرگترین مقیاس می‌شود. این اثر ظریف می‌تواند چند مشکل دیرینه بین مشاهدات مختلف کیهان‌شناسی در مدل استاندارد را کمی کاهش دهد.

ون می گوید: آن را مانند پاورقی برای نظریه اینشتین در نظر بگیرید. وقتی به مقیاس کیهانی رسیدید، شرایط و ضوابط اعمال می‌شود.

افشردی می‌افزاید: این مدل جدید ممکن است اولین سرنخ در معمای کیهانی باشد که ما شروع به حل آن در فضا و زمان کرده‌ایم.

محققان هشدار می‌دهند که وجود یک نقص کیهانی بر اساس داده‌های فعلی هنوز قطعی نیست. اندازه‌گیری‌های دقیق‌تری از آزمایش‌های آینده که پس‌زمینه مایکروویو کیهانی و توزیع ماده در اعماق فضا را ترسیم می‌کنند، برای تایید یا رد قطعی این شکست بالقوه نسبیت عام در انتهای کیهان مورد نیاز است.

انتهای پیام